coronaritje

Ja, zo schijnt het te heten.

Natuurlijk wil ik me niet laten kennen en eigenlijk ben ik te goed voor coronacompensatie-activiteiten, maar het is wel zo dat fietsen buiten de buurt er nauwelijks meer bij is. Sinds het woonwerkfietsen stopte heb ik in en op mijn fietsen heel weinig kilometers gemaakt. Dat is aan van alles te merken, vooral van mijn conditie is een niet veel meer over.

Het zat technisch ook tegen. Vorige week had ik de Nimbus volgepakt om te gaan kamperen maar na 200 meter bleken de remmen vast te zitten. Na afremmen wilden ze niet meer lossen dus de tocht duurde tot aan de eerste bocht en hij kwam niet meer van z’n plek.
Dat werd uitpakken en een autoritje maken, wel met lichtgewicht spullen dus dat scheelde weer bij het dragen van parkeerplaats naar trekkersveldje. Dûh.

Vaak zijn het de draaipunten in de trommelremmen die voor deze ellende zorgen. Maar nu niet, ik had ze ooit goed ingevet en ze deden het nog altijd prima. Toen ik aan de kabels trok was het duidelijk waar het probleem zat, daar zat bijna geen beweging meer in. Een besluit was niet nodig, nieuwe kabels moeten er komen.

Remkabels vervangen en afstellen in een Quest is niet mijn hobby. Het afstellen ging ook niet in één keer goed want ik heb maar twee handen, waar je er zes nodig hebt voor deze klus. Minstens.

Gelukkig kreeg ik via het forum http://ligfietsers.nl een uitgebreide handleiding en nu ze het weer (redelijk) doen kan ik alle ellende met sleuteltjes en tangetjes hopelijk snel vergeten.

Jaah, en dan doet-ie het weer! Een coronaritje dus om te kijken of-ie het heus doet en om niet te ver te gaan want de conditie is echt weg en als de afstelling toch tegenvalt is het niet zo’n eind terugfietsen.

En het was lekker. Snelheid is natuurlijk erg overgewaardeerd (en ik kan helemaal niet hard) maar wat een fijn gevoel als hij weer vlot loopt!

Half september, rondje om de Beemster.
We hebben een soort oudewijvenzomer, het is opeens weer erg warm. Maar de thermometer mag doen wat hij niet kan laten, de aarde zweeft door in haar zoveelste rondje om de zon en het is toch gewoon herfst aan het worden.

Pompoenen dus, zoals deze bij Schermerhorn. De 18 cent die ik bij me had was nog niet genoeg voor het kleinste pompoentje. Volgende keer beter, speciaal voor die leuke gele met groene strepen nog eens het rondje rijden, ook goed voor mijn benen.