varen in de eilandspolder
“Wat is het vroeg!” Daar waren we het over eens, hoe vroeg het ook was.
Snel de kano’s opbinden in Edam, vóór 9 uur waren we onderweg naar KV Argonauten in De Rijp en onze gidsen Herman en Liny die hier alweer een paar jaar wonen. Omdat het tempo er toch in zat werd het sein “in de boten!” meteen gegeven en we peddelden naar het overdraagpunt even verderop. Daar verliep alles volgens onze beproefde volledig gecoördineerde (niet dus) overdraagmethode en ondanks alles voeren we vlot in de sloten van de Eilandspolder.
De bootjes van Herman en Liny waren een vertrouwd gezicht, alsof er niets veranderd was. De kano van Danny was voor ons nieuw, eigenbouw van smalle houten strips.
(stom, geen foto van genomen maar op de foto’s van de pauze is een klein stukje te zien)
Nu was het tijd om bij te praten. Behalve onze stemmen waren ook de geluiden te horen van eenden en ganzen, tureluur, grutto, rietzanger, kievit en leeuwerik. Ze waren er allemaal, maar we vonden toch dat er niet veel vogels waren. Het is wel leuk dat het riet nog niet heel dik is, waardoor je de rietzangers goed kunt zien; in een dikke rietkraag zitten ze beter verscholen. Even later zagen we ook een kluut die op een drassig stukje bezig was.
Onder een prettige zon maar wel in een fris windje was het lekker peddelen en soms ploeteren als we in een ondiep slootje zaten.
Markeringen en oriëntatiepunten zijn er genoeg, dus we konden niet verdwalen toch? In ieder geval niet erg ver.
Achter de dijk voeren we tot Schermerhorn en daar was het wel tijd voor koffie en zo, vonden we.
Ai! alle kantjes die we zagen waren privé maar toen we het vroegen waren we welkom op een gemeenschappelijk eilandje van de buurtbewoners.
Zitjes, koffie, broodjes kwamen uit de kano’s.
We hadden er zin in maar we waren niet de enigen, want de eilandbewoners kwamen nieuwsgierig op ons af en zoals bekend is lusten die (van) alles. Knabbel knabbel aan de kano en alles wat daar in ligt, mjam. Zelfs een slokje thee uit Theo’s beker werd geprobeerd. Het viel wat minder in de smaak, volgende keer meer suiker misschien?
De steiger van de Argonauten had een verrassing, de uitstapplaats met een extra steuntje. Misschien moeten we nog eens terug om te oefenen hoe dat gaat, want zowel Rietje als Theo zijn na even proberen maar een metertje terug uitgestapt.
De nazit na bijna 18 kilometer varen was, nog steeds in het zonnetje, in de tuin van Herman en Liny. Hoeveel verhalen we toch te vertellen hebben, ongelooflijk.
Rustig verder, zoeken naar het juiste slootje richting Grootschermer. Een keer voeren we vast en de tweede keer was het raak. Ook hier is het zo’n Venetië van het Noorden, onbekend maar prachtig – zelfs met onhandig licht en spetters op de lens.
Daarna weer vaartjes met polder en riet om ons heen; dat we de bewoonde wereld naderden merkten we toen er opeens allemaal fluister- en motorbootjes om ons heen waren.
Nu bleek dat we een hele tijd weinig hadden gevaren, op Sebastiaan na.
De wind blies ons in het gezicht, die werd niet moe. Wij hadden er een klus aan en waren blij toen we weer bij de overdraagplaats kwamen. Nog even verder was het haventje van de Argonauten.
https://nixin.nl/category/fietsen/feed
